Πρόκληση για το ΠΑΣΟΚ ο άλλος δρόμος

Το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε χτες στην χειρότερη στιγμή της ιστορίας του, όχι γιατί εξέλεξε νέο Πρόεδρο μέσα από μια διαδικασία που γι αυτήν θα κριθεί στη συνέχεια, αλλά περισσότερο γιατί επί δίμηνο βρέθηκε μπροστά στο πρόβλημα της αναποτελεσματικότητας να εκφράσει τα λαϊκά ρεύματα από τα οποία προήλθε και γιγαντώθηκε. Σήμερα μια ημέρα μετά, ενδιαφέρει όλους μας και περισσότερο τους Νεοδημοκράτες, η συνοχή και η αποτελεσματικότητα του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, αφού διαπιστώσαμε με τις ανταρσίες και την ισχνή πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας στη Βουλή, πως μπορεί να προκύψει γενικότερη κρίση με την διατάραξη του πολιτικού συστήματος. Τόσο η κυβερνώσα παράταξη όσο και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης σίγουρα δεν θέλουν τις αλλαγές στην φυσιογνωμία του συστήματος αυτού, αφού μπορούν να “παίζουν” επικυριαρχικά, να δεσπόζουν και να κατευθύνουν τις εξελίξεις, είτε με την δική τους εναλλαγή στην Εξουσία είτε με φιλοσοφία που επιβλήθηκε – των δύο πόλων και του διπολισμού...
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει από σήμερα να βρεθεί σε μια άλλη φάση, που θα επαναφέρει το πολιτικό σύστημα στην προτέρα ισορροπία του, διεκδικώντας την εξουσία και ακολουθώντας άλλες από τις πολιτικές του φιλελευθερισμού. Αυτό το ΠΑΣΟΚ θα έχει τύχη. Αν ακολουθήσει την τακτική του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου ως χτες, δηλαδή, της ακολουθίας των πολιτικών για να καλυφθεί ο μεσαίος κεντρογενής χώρος, τότε θα επανέλθει σε νέες περιπέτειες που δεν θα έχουν επιστροφή. Είναι προτιμότερο να υπάρχει ισχυρό ΠΑΣΟΚ που θα δυσκολευτεί να επανέλθει στην κυβέρνηση, από ένα ΠΑΣΟΚ το οποίο θα φυλλορροεί ανάμεσα σε Συνασπισμό και Νέα Δημοκρατία, αναζητώντας σοσιαλιστικά μοντέλα σε μια φιλελεύθερη, καπιταλιστική οικονομία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, όταν μιλούσε για άλλο μοντέλο ένταξης και λειτουργίας της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, όταν μιλούσε για άλλο πολιτικό δρόμο για την Ελλάδα μέσα στο περιβάλλον της Ευρώπης, είχε κατά νου την διαφορετικότητα που θα έπρεπε να προσδίδει σταθερά στην πολιτική του παρουσία. Αυτά όμως εξαλείφθηκαν και απαγκιστρώθηκαν από το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου, όταν έγινε εκσυγχρονιστικό και έχασε την διαφορετική προσέγγιση των δεδομένων της κοινωνίας μας – ακολουθώντας την διαχειριστική λογική Σημίτη στην άσκηση της εξουσίας.
Είναι πρόκληση και είναι στοίχημα για να διατηρηθεί η πολιτική ζωή της χώρας σε αδιατάρακτα πλαίσια, αν ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επαναφέρει το κόμμα του στον δρόμο ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού με διεκδικήσεις για αλλαγές...

Καποδίστριας 2

Βρισκόμαστε ήδη στην περίοδο ζύμωσης που ξεκινά από την ίδια την κοινωνία για την διαμόρφωση του «Καποδίστρια 2». Οι δήμοι όπως έγιναν με τις πρώτες ενοποιήσεις έφεραν θετικά, έδωσαν κι αρνητικά αποτελέσματα, εκ των οποίων το σημαντικότερο ήταν η διατήρηση κομματικών κεκτημένων.
Η ίδια η κοινωνία έχει αντιληφθεί πως αυτές οι ρυθμίσεις εξυπηρετούν μόνο την κομματική νομενκλατούρα συγκεκριμένου σχηματισμού, αλλά και τις παραφυάδες της που τελευταίως, θέλουν να εμφανίζονται υπερασπιστικά των κυβερνητικών επιλογών – λές και αυτή η κοινωνία δεν γνωρίζει τί στήριζαν αυτές οι παραφυάδες εδώ και τόσα χρόνια.
Η Αυτοδιοίκηση όπως εξελίσσεται, είναι η ίδια η κοινωνία. Θεωρώ λοιπόν πως μια εφαρμογή μέτρων συνενώσεων με τον «Καποδίστρια 2» δεν μπορεί να αφεθεί στις ορέξεις των λεγόμενων,,,,,,Αυτοδιοικητικών – που ξεκομμένοι πολλές φορές από την πραγματικότητα ενδιαφέρονται μόνο για τις θέσεις, τα κεκτημένα, τους γενικότερους πολιτικούς σχεδιασμούς τους και την κάλυψη της πολιτικής οντότητάς τους μετά από την εφαρμογή των νέων αλλαγών.
Η Αυτοδιοίκηση που είναι η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να μιλήσει: Με όλες τις εκφάνσεις της, με όλες τις λογικές. Θα πρέπει να ακουστούν θέσεις, απόψεις, προβληματισμοί, θα πρέπει να ακουστούν Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι αλλά και κάθε παράγοντας της ίδιας της κοινωνίας. Με τον Καποδίστρια 2 δίδεται η ευκαιρία να αναδιπλωθούν πολιτικές και να προωθηθεί μια άλλη αντίληψη για να εξυπηρετηθεί ο πολίτης. Όχι για να εφαρμοστούν ισορροπίες ή επιβολές κομματικών κριτηρίων : Για να εξυπηρετηθεί ο πολίτης στην καθημερινότητά του!

Η Τέχνη του «καταφερτζή»

Όταν προεκλογικά αναφερόμουνα στην ανάγκη Ανανέωσης της πολιτικής ζωής, θεωρούσα πως η κοινωνία μας είχε φτάσει στο μέγιστο σημείο ανάγκης για να εκφράσει την μεγάλη στροφή προς το μέλλον και για να πρωτοπορήσει σε σχέση με τις επιβολές και τις προδιαθέσεις του κέντρου.
Δεν ήταν ένα σχήμα λόγου η αναφορά μου στην Ανανέωση – που θεωρώ πως είναι Κίνημα μιας πολιτικής, στα όρια και στις προδιαγραφές του Ριζοσπαστικού Φιλελευθερισμού, που επαγγέλλεται ιδεολογικά και στηρίζει η Νέα Δημοκρατία. Δεν ήταν μια αναφορά στην ανάγκη να παρουσιάσω μια διαφορετικότητα, στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας ή για να ακουστεί ένα ακόμη σύνθημα!
Σήμερα, ένα μήνα σχεδόν από την αναμέτρηση, το τίμημα των εκφράσεων για την Ανανέωση, πιθανώς να προσμετράται θετικά, μόνο από τους περίπου επτά χιλιάδες φίλους που με τίμησαν με σταυρό προτίμησης και να προβληματίζει τους υπόλοιπους που λειτούργησαν υπό το βάρος της φόρτισης, με κριτήρια απολίτικα ή με τη συνήθεια της στιγμής μπροστά στην κάλπη. Τα καίρια ερωτήματα, που παραμένουν προς προβληματισμό και αναζήτηση και δεν αφορούν μόνο τους Νεοδημοκράτες – τους οποίους υπηρετώ και θα υπηρετώ με πάθος - αλλά γενικότερα τους Δωδεκανήσιους ψηφοφόρους είναι: Εκπροσωπείται ο νομός από τους πέντε βουλευτές τους οποίους δημοκρατικότατα εξέλεξε; Αντιπροσωπεύεται η κοινωνία μας από τους νεοεκλεγμένους βουλευτές;
Δεν είναι παραστατικά και ρητορικά ερωτήματα και δεν θέλω να πάρω την ευθύνη πάνω μου δίνοντας απαντήσεις, όχι φοβούμενος τους αφορισμούς που μπορεί να μου επισυναφθούν αλλά περισσότερο για να μην μου χρεωθεί μια άποψη ακραία, πως τώρα συζητώ τέτοια θέματα, προσπαθώντας να επιρρίψω την ευθύνη της μη εκλογής μου στον ίδιο τον κυρίαρχο λαό. Αυτός όμως καλά γνωρίζει πως το μέγιστο της κάθε εκλογικής αναμέτρησης οφείλεται στους μηχανισμούς ή στους τρόπους που οι μηχανισμοί λειτουργούν για την εκλογή ή την επανεκλογή, με τις εκφράσεις και με τις εκφάνσεις που προκαλούν ή ερεθίζουν το εκλογικό σώμα, άρα, τον ίδιο τον λαό. Επιμένω και επαναφέρω το ζήτημα, γιατί πιστεύω πως σ’ αυτή την κυβερνητική θητεία, θα ωριμάσουν στον τόπο μας αυτά τα οποία συνέβησαν σε άλλους νομούς, εκεί όπου η Ανανέωση πρωτοστάτησε, ως επιταγή της ίδιας της κοινωνίας, μακράν των μηχανισμών και των εξουσιαστών που σύρει μαζί τους: Η Ανανέωση είναι πολιτική πράξη κοινωνικής τομής και τρόπος για να επιβληθούν από τους εκλογείς άλλες πρακτικές στην άσκηση εξουσίας ή αντιπροσώπευσης. Παράδειγμα είναι η ίδια η κυβέρνηση η οποία επελέγη για τις μεταρρυθμίσεις που επαγγέλλεται και επιδιώκει ο Κώστας Καραμανλής. Τα νέα πρόσωπα, νεαρά σε ηλικία, με άλλη ορμή, προωθούν τις καινοτομίες, χωρίς να υπολογίζουν τα βαρίδια του παρελθόντος, εκτός από τις συντονισμένες «ανταρσίες» που προέκυψαν λόγω των 152 μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Νέας Δημοκρατίας – που ουσιαστικά και αυτές, προδιαθέτουν και το εκλογικό Σώμα της Δωδεκανήσου να αναρωτηθεί αν εκλέξαμε αντάρτες ή εκπροσώπους για τα δικά μας προβλήματα!
Γι αυτό, τα ερωτήματα που τίθενται ως προς την αντιπροσώπευση – υποδειγματική πάντως μέσα στο πλαίσιο της συνήθειας – επανέρχονται δριμύτερα και δεικτικά. Ο τόπος μας έχει ανάγκη από άλλες λογικές, από μεγαλύτερη επαφή του πολιτικού με τον πολίτη, οι πολίτες έχουν ανάγκη άμεσων λύσεων, διάλογο, συνεννόηση, ενημέρωση και πραγματική εκπροσώπηση.
Αν σε έναν σύλλογο ο πρόεδρος ενεργεί χωρίς να ερωτά τα μέλη ή το συμβούλιο του, είναι καταδικασμένος να μείνει στην αφάνεια, να αποκλειστεί, να τιμωρηθεί με την μη επανεκλογή του ή να δεχθεί μομφές κατά την διάρκεια της θητείας του. Αυτός ο πρόεδρος, εξελέγη για να εκπροσωπήσει τον σύλλογο και για να αντιπροσωπεύσει τα μέλη του, επομένως έχει την υποχρέωση να πράττει όπως του επιβάλουν οι συνθήκες και οι Αρχές του συλλόγου του.
Δεν ξέρω αν το παράδειγμα είναι άκαιρο ή άτοπο, πάντως για να νομοθετεί σωστά ο βουλευτής θα πρέπει να γνωρίζει την καθημερινότητα. Για να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του τόπου του θα πρέπει να έχει επαφές και δημόσιο διάλογο… Δεν αρκεί να γνωρίζει καλώς πώς θα χτυπά καλά την πλάτη του ψηφοφόρου προεκλογικά ή θα ψηφίζεται με τη διάθεση να μην χαλάσει η ισορροπία του συστήματος – και γι αυτό, για παράδειγμα, νυν βουλευτής και τέως υπουργός εξαπέλυσε δριμεία επίθεση δυο μέρες προ των εκλογών, με κυρίαρχο στόχο την δική μου υποψηφιότητα και την ενίσχυση του πιο αδύναμου κρίκου!
Τα μηνύματα των καιρών ευτυχώς είναι ενθαρρυντικά για την συνέχεια. Όχι βέβαια για μια άλλη παρουσία στην κεντρική πολιτική σκηνή αλλά για τον τόπο μας. Οι εκφάνσεις μιας τριακονταετίας με τις συνέπειες που καταγράφονται καθημερινά, οδηγούν σε μια άλλη μεταπολίτευση που θα έρθει αργότερα αλλά σίγουρα στα Δωδεκάνησα. Μια γενιά φεύγει εκ των πραγμάτων, μια γενιά πολιτικών που γαλουχήθηκε μέσα στην «πολιτική» εποχή της μεταΔικτατορικής Ελλάδας αποχωρεί και έρχεται η επόμενη, που έχει καταγράψει τις τάσεις, τα βιώματα, τα σύνδρομα, τις ανισορροπίες της κοινωνίας, τα προβλήματα του τόπου, την αποδυνάμωση της διεκδίκησης προς χάριν του ίδιου του κοινωνικού συστήματος. Αυτή η γενιά δεν θεωρεί πως η πολιτική μπορεί να μένει πάντοτε επαγγελματική ιδιότητα και να υπολογίζεται ως καρέκλα που καταλαμβάνεται για να διατηρηθεί η τάξη. Αυτή η γενιά συνυπολογίζει παραμέτρους, μπορεί να μην εκφράζεται «λαϊκά» και «λαϊκίστικα», προδιαγράφει όμως το πέρασμα στην εποχή του υπολογιστή, των ταχυτήτων, στην εποχή μιας πλατύτερης δημοκρατίας με τη χρήση της τεχνολογίας και της αλληλεπίδρασης της σ’ αυτό καθαυτό τον κοινωνικό ιστό. Αυτή η γενιά μπορεί να παρεξηγείται περισσότερο, γιατί δεν υπολογίζει τα βαρίδια και τους επαγγελματίες της πολιτικής. Είναι αυτή η γενιά που θεωρεί την πολιτική λειτούργημα κι όχι τέχνη του «καταφερτζή»!...


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΡΑΣΙΣ, Δευτέρα, 22 Οκτωβρίου 2007

Μια συνεδρίαση, ένα μήνυμα...

Η χτεσινή απαράδεκτη εικόνα που παρουσίασε το Δημοτικό Συμβούλιο της Ρόδου έγινε αφορμή για πολλά και διάφορα σχόλια, ένα εκ των οποίων αναδεικνύεται πρωτεύον -- αυτό της δημιουργίας νέων συνθηκών για τη λειτουργία των θεσμών μέσα στο πλαίσιο της πλήρους δημοκρατίας.
Είναι απαράδεκτο να ακούγεται πως «η πολλή δημοκρατία βλάπτει» από χείλη ανθρώπων που είναι στη διοίκηση. Είναι όμως και απαράδεκτη η συμπεριφορά αυτών που θεωρούν πως μέσα στο πλαίσιο των κανόνων της Δημοκρατίας μπορούν να μειώνουν τον ρόλο και τη σημασία των θεσμών, εξυπηρετώντας πολιτικές που έχουν ξεπερασθεί στη συνείδηση των πολιτών.
Η χτεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Ρόδου ήταν ατυχής, προήλθε από ασθένειες του παρελθόντος τις οποίες κατήγγειλε και τιμώρησε ο Ροδιακός λαός με τη ψήφο του πριν από περίπου ένα χρόνο.
Ας μην τολμήσουν κάποιοι - ένθεν και ένθεν - να μειώσουν τη σημασία μιας μεγάλης νίκης πέρυσι τέτοια εποχή, επαναφέροντας φαντάσματα του χτες...
Τα φαντάσματα δεν μπορούν να πολιτεύονται πια !

Η ειδησεογραφία της ημέρας και του συγκεκριμένου θέματος

Δόγματα και Ανανέωση εν όψει εκλογών

Οφείλουμε να παραδεχθούμε πως ο Γιάννης Παρασκευάς έχει την πατρότητα του δόγματος που σήμερα προβάλλει από το ΠΑΣΟΚ ως κυρίαρχο για την εκλογική αναμέτρηση των επομένων βουλευτικών εκλογών, όποτε κι αν αυτές γίνουν: Μίλησε πρώτος για …»σπείρα κλεπτών και απατεώνων που κυβερνούν» και με τον τρόπο αυτό προσπάθησε στις εσωτερικές ισορροπίες του κόμματος του να διατηρήσει ως ψηφοφόρους του, τους αριστερότερους του χώρου.

Δεν ξέρω αν τέτοιες εκφράσεις έχουν λεχθεί ποτέ στην πολιτική ιστορία αυτού του τόπου και μάλιστα με την υιοθεσία που επιδείχθηκε από τον ίδιο τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Ο κόσμος κυριαρχείται πλέον από την μετριοπάθεια που λειτουργεί κατευναστικά στα πάθη και δεν προκαλείται από τέτοιες «διαπιστώσεις», όταν μάλιστα γνωρίζει πως προωθούνται με σκοπούς και τακτικές.

Από την πλευρά της Νέας Δημοκρατίας, η πολιτική του μεσαίου χώρου βρίσκει την αποδοχή από το σύνολο των οπαδών – ψηφοφόρων και στελεχών του κόμματος εκτός των περιέργων ή λειτουργούντων με σκοπιμότητες που θεωρούν πως απαντήσεις καίριες και πεζοδρομίου σε εκφράσεις μοντέλου Παρασκευά είναι περισσότερο εύπεπτες. Η τάση της λαϊκής δεξιάς δεν έχει θέση στην εμπροσθοφυλακή της Νέας Δημοκρατίας, αφού ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος Κώστας Καραμανλής ευτύχησε να βλέπει να πέφτουν οι διαχωριστικές γραμμές και να αποδυναμώνονται οι «συμβασιούχοι διαδρομιστές» των πολιτικών γραφείων που έχουν συγκεκριμένους σκοπούς και στόχους, προωθώντας την πόλωση, τις άγονες αντιπαραθέσεις, τον «γενιτσαρισμό» και προπαντός πρακτικές του παρελθόντος που καταδικάστηκαν.
Τα δόγματα και οι πολιτικές τακτικές σχεδιάζονται τώρα και φαίνονται. Στον χώρο της φιλελεύθερης παράταξης που εκφράζει τον μεσαίο χώρο, «βαλιτσαδόροι» και τοκιστές, άνθρωποι γαλουχημένοι να ενεργούν κατόπιν ενεργειών, έχω την εντύπωση πως δεν έχουν πια θέση. Το όραμα της Ανανέωσης, ως δόγμα και πολιτική πρακτική θα πρέπει να απομονώσει όσους θεωρούν πως στις στοιχειωμένες εκφράσεις Παρασκευά θα πρέπει να αντιπαρατεθούν στοιχειωμένα πρόσωπα. Κάποιοι δεν βλέπουν πως ο κόσμος θέλει έναν άλλο πολιτικό λόγο, σύγχρονο και δημιουργικό, με προτάσεις και απόψεις. Για να επιβάλουν αυτά τα πρόσωπα τις λογικές τους, υπόσχονται στ’ αφεντικά τους πως «θα τελειώσουν σ’ ένα μήνα» τους εκφραστές της Ανανέωσης με φράσεις, λάσπη και παλιομοδίτικα κόλπα.
Γι αυτό λέμε γι άλλη μια φορά πως η Ανανέωση δεν είναι κενή περιεχομένου πολιτική λέξη, αλλά ουσιαστική, που εκφράζει τον μεσαίο χώρο, που αποδεικνύει την διάθεση για την αντιμετώπιση του μέλλοντος, που λαμβάνει υπ’ όψη το σήμερα για να σχεδιάσει το αύριο.
Την πρακτική της Ανανέωσης πολεμούν ένθεν κακείθεν όσοι φοβούνται πως θα χάσουν τα κεκτημένα, ψάχνοντας όπως είπε τοπικό κομματικό στέλεχος «τα λυμά της πρέφας» για να καλύψουν τα κενά, εξυπηρετώντας μόνο το παρελθόν...
Δεν έχουν αντιληφθεί την πλατιά συμμαχία πολιτών που στηρίζει τον νέο λόγο, νέα πρόσωπα, αυτή καθαυτή την Ανανέωση…